تشخیص اوتیت مدیای حاد بالینی است و به صورت شروع اخیر و ناگهانی علائم و نشانه های التهاب گوش میانی (قرمزی و پرخون شدن پرده صماخ و درد حاد گوش) و افیوژن در گوش میانی تعریف می شود (وجود افیوژن در گوش میانی با یکی از موارد برجستگی پرده صماخ، تحرک اندک یا فقدان تحرک پرده صماخ، وجود سطح مایع و هوا در پشت پرده صماخ و ترشح چرک از گوش (otorrhea) مشخص می شود).
بسیار مهم است که اوتیت مدیای دارای افیوژن (otitis media with effusion: OME) که به آن اوتیت مدیای مزمن نیز گفته می شود را از اوتیت مدیای حاد افتراق داد، زیرا از نسخه شدن بیش از حد آنتی بیوتیک پیشگیری می کند. اوتی مدیای دارای افیوژن وجود مایع بدون هر گونه علامت و نشانه دیگری است.
اوتیت خارجی که خود را با خارش و درد و ناراحتی گوش نشان می دهد (درد با لمس و حرکت لاله گوش و تراگوس گوش و حرکات فک تشدید می شود).
تروما به مجرای گوش، ماستوئیدیت و جسم خارجی در مجرای گوش نیز از دیگر تشخیص های افتراقی اوتیت مدیای حاد در اطفال است.
بیماری های مفصل فکی-گیجگاهی (temporomandibular)
زونای گوش
بدخیمی های استخوان گیجگاهی (temporal)
درد ارجاعی از بدخیمی های سر و گردن
توده های حلق بینی (nasopharyngeal) که سبب مسدود شدن ورودی شیپور استاش می شوند
