تظاهرات بالینی زنبورگزیدگی

شایع ترین علامت بالینی زنبورگزیدگی، واکنش گذرای موضعی (خارش، درد، قرمزی، تورم) است که پس از چند روز خود به خود از بین می رود. این تظاهر موضعی می تواند در طی ۱-۲ روز افزایش یابد و به مدت ۳-۱۰ روز به طول بیانجامد. وقوع همزمان لنفانژیت (بدون وجود عفونت) نیز ممکن است. واکنش موضعی می تواند در دهان و گلو نیز رخ دهد و سبب اختلال در تنفس شود. گزیدگی های اطراف چشم و پلک ها می تواند منجر به کاتاراکت قدامی، آتروفی عنبیه، آبسه عدسی، سوراخ شدن کره چشم، گلوکوم و اختلالات انکساری شود.

از دیگر علائم ایجاد شده به دنبال گزش زنبور، آنافیلاکسی است. این واکنش غالبا در ۱۵ دقیقه اول گزش ایجاد می شود و به ندرت بعد از ۶ ساعت ایجاد می شود. علائم خفیف می تواند ناگهانی تبدیل به شوک آنافیلاکسی شود.

علائم آنافیلاکسی شامل:

• تهوع
• استفراغ
• اسهال
• سبکی سر و سنکوپ
• اسپاسم عضلانی غیر ارادی
• ادم و به ندرت تشنج
• دیسترس تنفسی
• و ایست قلبی

کهیر و اسپاسم برونش ها لزوما اتفاق نمی افتد. هر چه فاصله بین گزش و علائم کمتر باشد، شدت بیشتر است.

مرگ به دنبال افت فشار خون و اختلال تنفس رخ می دهد.

از اثرات سیستمیک گزش زنبور می توان به نارسایی کلیه و کبد، اختلال انعقادی منتشر داخل عروقی (disseminated intravascular coagulation) و رابدومیولیز (با CPK بالا) اشاره کرد. این علائم معمولا بعد از ۴۸ ساعت افت می کند، گه گاه در موارد شدید تا چند روز به طول می انجامد.

واکنش های تاخیری ناشی از زنبور گزیدگی ممکن است ۵-۱۴ ورز بعد از گزش اتفاق بیافتد و علائمی مشابه بیماری سرم ایجاد کند. این علائم شامل تب، ضعف، سردرد، کهیر، لنف آدنوپاتی و  پلی آرتریت است.