رخداد بسیار شایعی است که اوج آن در سنین کمتر از ۱۰ سال و بیشتر از ۵۰ سال دیده می شود.
از علل شایع خونریزی بینی می توان به تروما (دستکاری با انگشتان و غیره)، خشکی هوا، رینوسینوزیت، نئوپلاسم ها، استفاده از دارو های محرک مانند کورتیکواستروئید های استنشاقی و استفاده مزمن از اکسیژن نازال اشاره کرد.
بیماری مزمن کلیوی (به علت ایجاد شرایط هایپر اورمیک)، الکلیسم، فشار خون، اختلالات عروقی مانند تلانژکتازی خونریزی دهنده ارثی (Hereditary Hemorrhagic Telangiectasia)، اختلالات خونی مانند اختلالات انعقادی، استفاده از دارو های ضد انعقاد، بیماری ون ویل برانت و هموفیلی عوامل سیستمیکی هستند که سبب افزایش احتمال خونریزی بینی می شود.
خونریزی بینی به دو نوع قدامی و خلفی تقسیم می شود؛ ۹۰ درصد موارد خونریزی بینی به صورت قدامی است که به طور معمول در آن محل خونریزی توسط رینوسکوپی قدامی قابل مشاهده است.
۱. تظاهرات بالینی و ارزیابی خونریزی بینی
۲. تشخیص خونریزی بینی
۳. مدیریت خونریزی بینی
۴. پیگیری خونریزی بینی
۵. منابع
* Handbook of Otolaryngology – Head and Neck Surgery. David Goldenberg and Bradley j. Goldestin second edition, chapter 4.1.5
* Tintinali’s Emergency Medicine A comperhensive study guid 9th edition chapter 244