تشخیص اوتیت خارجی بالینی است و با شرح حال و معاینه مسجل می شود.
وجود جسم خارجی در مجرای گوش خارجی که خود سبب اوتیت خارجی می شود، اما برای درمان کامل اوتیت خارجی می بایست جسم خارجی را از مجرای گوش بیرون آورد تا مانع موفقیت درمان نشود.
اوتیت مدیا از تشخیص هایی است که با معاینه درست امکان افتراق آن از اوتیت خارجی وجود دارد؛ شروع اخیر و حاد علائم، وجود سطح مایع و هوا، برجسته شدن به سمت خارج پرده صماخ، از بین رفتن حرکت آزادانه پرده صماخ در مقابل هوا (با استفاده از اتوسکوپ پنوماتیک)، مبهم شدن نشانه های استخوانچه های گوش میانی و پرخونی پرده صماخ و به نفع تشخیص اوتیت مدیا است.
اوتومایکوزیس به علت عفونت با قارچ ها (شایع ترین موارد کاندیدا و آسپرژیلوس است) ایجاد می شود و در معاینه گوش، ظاهری خاص ایجاد می کند (دیدن هایفی ها و ترشح با ظاهر خاص) نیز از تشخیص های افتراقی مهم است (درمان متفاوتی دارد).
بیماری های پوستی مانند اگزما، درماتیت تماسی (به دنبال مصرف مواد آرایشی بهداشتی و یا استفاده از سمعک و هندزفری و …) و زونای گوش (به دنبال عفونت با هرپس زوستر که خود را با درد و وزیکول های به هم پیوسته در کانال گوش نشان می دهد) و فرانکل هم می توانند علائم اوتیت خارجی را تقلید کنند.
برای افتراق ماستوئیدیت و اوتیت خارجی شدیدی که در معاینه سبب تغییر موقعیت رو به جلوی لاله گوش شده است؛ تصویر برداری سی تی اسکن از استخوان تمپورال کمک کننده است.
اوتیت خارجی بدخیم در افراد دیابتی و نقص ایمنی، بدخیمی ها و اوتیت خارجی مزمن و میرنژیت تاولی نیز از دیگر تشخیص های افتراقی است.
