تظاهرات بالینی استئوآرتریت

استئوآتریت غالبا مفاصل خاصی را درگیر کرده و سایر مفاصل سالم باقی می ماند.

شایعترین مفاصل درگیر زانوها، لگن، اولین مفصل متاتارسوفالانژیال پا (first metatarsophalangeal: MTP)، ستون فقرات گردنی و کمری، اولین مفصل کارپومتاکارپال دست (first carpometacarpal: CMC) و مفاصل بین انگشتی دیستال و پروگزیمال (distal & proximal interphalangeal: DIP & PIP) هستند و معمولا سایر مفاصل مانند آرنج، مچ و غوزک پا درگیر نمی شوند.

درد اصلی ترین تظاهر استئوآرتریت است اما غالب بیمارانی که مبتلا به استئوآرتریت هستند آن را تجربه نمی کنند.

در مراحل اولیه استئوآرتریت، درد مفصل همزمان با فعالیت یا به دنبال آن ایجاد شده و به مرور زمان با استراحت کاهش یافته و رفع می شود (درد مکانیکال).

با پیشرفته بیماری ممکن است درد ثابت و مداوم شده و حتی ممکن است سبب آزار در هنگام شب شود؛ همچنین ممکن است سفتی مفاصل ایجاد شود، اما غالبا میزان سفتی صبحگاهی مفاصل در استئوآرتریت کمتر از ۳۰ دقیقه است.

در سیر پیشرفت استئوآرتریت زانو ممکن است به دنبال ضعف عضلات حمایت کننده مفصل، علائم مکانیکی مانند خالی کردن زانو، گیرکردن زانو و قفل شدن زانو ایجاد شود.

از دیگر عوارض استئوآتریت در مفصل زانو می توان به آسیب رباط های صلیبی و مینیسک ها اشاره کرد (در این شرایط اگر آسیب به دنبال تروما نباشد نیاز به بررسی بیشتر نیست).

* معاینه فیزیکی

در معاینه فیزیکی ممکن است کریپیتاسیون، محدودیت حرکات فعال و غیر فعال و تورم بدون قرمزی و بدون گرمی در مفصل درگیر وجود داشته باشد.

در استئوآرتریت شدید دست، ممکن است گره هبردن (Heberden’s nodes) در مفاصل بین انگشتی دیستال و گره بوچارد (Bouchard’s nodes) در مفاصل بین انگشتی پروگزیمال ایجاد شود، این گره ها سبب ایجاد بدشکلی در انگشتان می شود.