در بیماران با سن کمتر از ۶۰ سال

اولین قدم بررسی وجود علائم هشدار است.

سپس بر مبنای الگوریتم زیر اقدام می کنیم: 

۱. در صورتی که بیمار علائم هشدار را داشته باشد، می بایست تحت اندوسکوپی قرار بگیرد و مانند بیماران بالای ۶۰ سال ارزیابی و درمان شود.

۲. در صورت عدم وجود علائم هشدار و علل ارگانیک زمینه ای در شرح حال و معاینه فیزیکی، دیس پپسی عملکردی مطرح می شود و می بایست بیمار را از نظر وجود هلیکوباکتر پیلوری ارزیابی کنیم (توسط تست های غیر تهاجمی آنتی ژن مدفوع یا تست اوره تنفسی: به مبحث تشخیص هلیکوباکتر پیلوری رجوع کنید).

۳. اگر هلیکوباکتر پیلوری وجود داشته باشد آن را درمان می کنیم (به مبحث رژیم ها و ملاحظات درمان عفونت هلیکوباکتر پیلوری مراجعه کنید ). در صورتی که پس از ریشه کنی هلیکوباکتر پیلوری علائم باقی ماند، یک دوره ۴ تا ۸ هفته درمان با مهار کننده های پمپ پروتونی انجام شود.

۴. اگر هلیکوباکتر پیلوری وجود نداشت یک دوره ۴ تا ۸ هفته درمان با مهار کننده های پمپ پروتونی انجام شود.

۵. در صورتی که پس از درمان با مهار کننده های پمپ پروتونی علائم باقی ماند، بیمار را به متخصص گوارش ارجاع دهید.

۶. درد صورتی که در شرح حال و معاینه فیزیکی و یا در بررسی اندوسکوپی به علل ارگانیک زمینه ای مشکوک شدید، متناسب با آن در خواست آزمایش های لازم را می دهیم.

• مثلا در شک به خونریزی، ارزیابی خون مخفی مدفوع و CBC
• در شک به بیماری های متابولیک ارزیابی TFT، Ca، BS
• در شک اختلالات پانکراس و مجاری صفراوی ارزیابی LFT، lipas، amylase، سونوگرافی و سی تی اسکن را انجام می دهیم.